„W samym zaś znowu Kościele trzymać się trzeba silnie tego, w co wszędzie, w co zawsze, w co wszyscy wierzyli. To tylko bowiem jest prawdziwie i właściwie katolickie, jak to już wskazuje samo znaczenie tego wyrazu, odnoszące się we wszystkim do znaczenia powszechności [kathólikos = powszechny]. A stanie się to wtedy dopiero, gdy podążymy za powszechnością, starożytnością i jednomyślnością. Podążymy zaś za powszechnością, jeżeli za prawdziwą uznamy tylko tę wiarę, którą cały Kościół na ziemi wyznaje; za starożytnością, jeżeli ani na krok nie odstąpimy od tego pojmowania, które wyraźnie podzielali święci przodkowie i ojcowie nasi; za jednomyślnością zaś wtedy, jeżeli w obrębie tej starożytności za swoje uznamy określenia i poglądy wszystkich lub prawie wszystkich kapłanów i nauczycieli (…).
Więc cóż może uczynić chrześcijanin-katolik, jeśli jakaś cząsteczka Kościoła oderwie się od wspólności powszechnej wiary? Nic innego, jeno przełoży zdrowie całego ciała nad członek zakażony i zepsuty. A jak ma postąpić, jeśliby jakaś nowa zaraza już nie cząstkę tylko, lecz cały naraz Kościół usiłowała zakazić? Wtedy całym sercem przylgnąć winien do starożytności; tej już chyba żadna nowość nie zdoła podstępnie podejść” (Św. Wincenty z Lerynu, Commonitorium).

Przeto nie tylko zachęcamy wszystkich chrześcijan, aby, czy to publicznie, czy osobno, każdy w swym domu i ze swą rodziną odprawiali te pobożne modły różańcowe, nie ustając w tym zwyczaju, lecz chcemy też, by szczególniej tegoroczny miesiąc październik poświęcony był Niebiańskiej Królowej Różańca świętego. Polecamy więc i nakazujemy, żeby w całym świecie katolickim w tym roku urządzano uroczyste nabożeństwa do Matki Boskiej Różańcowej z szczególną pobożnością i okazałością, i aby od pierwszego dnia nadchodzącego października do drugiego listopada po nim następującego we wszystkich wszędzie kościołach parafialnych, a jeżeli Ordynariusze miejscowi uznają to za rzecz pożyteczną i stosowną, aby także w innych świątyniach i kaplicach, poświęconych czci Matki Bożej, odmawiano pobożnie przynajmniej pięć dziesiątków Różańca z dodatkiem Litanii loretańskiej.
Leon XIII, encyklika Supremi apostolatus officio

Ignorátio Scripturárum, ignorátio Chrísti est.
Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa.
Św. Hieronim

Schemat elementarny – komplementarny:

OBJAWIENIE BOŻE
↙                  ↘
TRADYCJA       PISMO ŚWIĘTE

Gdzie są zawarte prawdy objawione przez Boga?
Prawdy objawione przez Boga są zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji.
Czym jest Tradycja?
Tradycja to niespisane słowo Boże, które zostało przekazane żywym słowem przez Jezusa Chrystusa i Jego Apostołów, a do nas dotarło przez stulecia, za pośrednictwem Kościoła, bez żadnej zmiany.
Gdzie jest zawarte nauczanie Tradycji?
Nauczanie Tradycji zawarte jest przede wszystkim w dekretach soborów, w pismach świętych Ojców Kościoła, w dokumentach Stolicy Apostolskiej, a także w słowach i obrzędach świętej liturgii katolickiej.
Jakie znaczenie winniśmy przypisywać Tradycji?
Tradycji winniśmy przypisywać takie samo znaczenie jak objawionemu słowu Bożemu, które jest zawarte w Piśmie Świętym.
Katechizm Katolicki św. Piusa X

Żywot świętego Hieronima, Doktora Kościoła – więcej

Kościół Katolicki – Matka nasza. Pięknie napisał o łacinie Kard. Faulhaber:

Język, którym mówi Matka nasza, nie jest językiem obcym.

Bóg dopuszcza zło jedynie dla większego dobra.
Wiemy zaś, że miłującym Boga wszystko dopomaga do dobrego, tym co są powołani, według postanowienia, święci (Rz 8, 28).

Czy Bóg mógłby samodzielnie i własnym działaniem doprowadzić każde swoje stworzenie do jego celu?
Mógłby to uczynić bez wątpienia, ale postanowił posłużyć się lepszym środkiem dla doprowadzenia stworzeń do ich celu; tym środkiem jest działanie jednych stworzeń na drugie, gdyż w ten sposób stworzenia stają się doskonalsze, a i On sam okazuje swoją wielkość.
Jak w ten sposób stworzenia te stają się doskonalsze?
Dzieje się tak dlatego, że w ten sposób uczestniczą one w działaniu właściwym Bogu, który oddziałuje na swoje stworzenia po to, by doporowadzić je do ich celu (z. 103, a. 6, ad 2).
W jaki sposób Bóg okazuje przez to swoją wielkość?
W ten sposób, że gdy suweren ma w swojej służbie wiele sług, które wykonują jego polecenia, to jest to oznaką wielkości, mocy lub majestatu tego suwerena (z. 103, a. 6, ad 3).
Zatem stworzenia, działając jedne na drugie, wykonują polecenia Boga?
Tak, stworzenia, działając jedno na drugie, wykonują polecenia Boga, jako że ich działania nie mogą nigdy wystąpić poza system doskonałego i suwerennego uporządkowania Boskich rządów (a. 103, a. 3).
Tomasz Pegues OP, Katechizm według Summy Teologicznej św. Tomasza z Akwinu

Z diabłem nie zaczynaj. Z diabłem nie miej nic do czynienia. W razie atakujących nas działań diabelskich, nie wchodźmy z diabłem w rozmowę, nie odzywajmy się do diabła, lecz uciekajmy się niezwłocznie i z ufnością do Nieba: do Pana Boga, do Matki Bożej, do Św. Józefa, do Świętych, do Św. Michała Archanioła, do Anioła Stróża. Korzystajmy także z sakramentaliów, jak pobożne uczynienie znaku Krzyża, wzięcie do ręki Różańca czy użycie wody święconej. Jest to bezpieczniejsze i skuteczne.

Piątek jest dniem pokutnym, upamiętniającym Mękę i Śmierć na Krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Zachowujemy post jakościowy, czyli powstrzymujemy się od pokarmów mięsnych.
W każdy piątek oratorium jest otwarte jeszcze pół godziny po Różańcu, aby dać wiernym możliwość odprawienia – prywatnie, w ciszy – Drogi Krzyżowej. Przybywajmy z gorliwością!

„Błogosławiony Albert Wielki, nauczyciel świętego Tomasza, dowiedział się w objawieniu, iż zwykłe wspomnienie albo rozważanie Męki Jezusa Chrystusa jest dla chrześcijanina bardziej zasługujące na uznanie niż poszczenie o chlebie i wodzie w każdy piątek roku albo biczowanie się dyscypliną aż do krwi co tydzień czy codzienne odmawianie psalmów. Jaka jest przeto z kolei zasługa Różańca, który upamiętnia życie i Mękę naszego Pana?” (Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Przedziwny sekret Różańca świętego).

Wiedza o istocie Mszy Świętej nie wystarczy. Potrzebna jest mądrość i miłość. Dusza wtedy nie tylko słucha czy czyta o Mszy Świętej, ale – o ile okoliczności i obowiązki stanu jej pozwalają – często przybiega i klęka u stóp ołtarza. Tak łączą się wiedza z mądrością i miłością. Konsekwencja? OBECNOŚĆ.