Czytajmy codziennie tradycyjne katolickie pouczenia duchowe.
Przynajmniej jedną stronę dziennie. Codziennie.
Dusza ludzka jest stworzona przez Boga dla Boga. Św. Augustyn pisał w Wyznaniach:
Wielki jesteś, Panie, i bardzo chwalebny, wielka moc Twoja «a mądrości Twojej nie masz liczby». Chwalić Cię pragnie człowiek, mała cząstka stworzenia Twego, człowiek noszący piętno śmiertelności swojej, noszący znamię grzechu swego i świadectwo, że «pysznym się sprzeciwiasz». A jednak chwalić Cię chce człowiek, mała cząstka stworzenia Twego. Ty sprawiasz, że radością jest chwalić Cię, albowiem stworzyłeś nas dla siebie i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie.
Nie wystarczy zatem wiedza religijna (co wiązałoby się z niebezpieczeństwem gnozy), lecz poznawane treści wiary mają być dla nas wiarygodną i niezawodną wskazówką, jak praktycznie organizować swoją duszę w odniesieniu do Pana Boga. Duszy ludzkiej filozofia i teologia nie wystarczy. Mistyka jest konieczna. Oparta na cnotach teologicznych – wierze, nadziei i miłości – więź z Bogiem nie jest uzurpacją, lecz miłościwą możliwością ofiarowaną nam przez Boga, w człowieczeństwie Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Mówiąc o życiu duchowym od razu sprecyzujmy, że nie chodzi tutaj o stworzenie w sobie jakiejś syntezy osobistej (na modłę niektórych koncepcji gnostyczno-okultystyczno-judaistycznych), lecz o kształtowanie życia duszy w oparciu o obiektywny katolicki dogmat, do którego dusza powinna nieustannie powracać, aby nie zbłądzić na manowcach subiektywizmu. O tych drogach duszy do Boga poucza nas tradycyjna katolicka doktryna ascetyczna i mistyczna.
Na współczesnej agorze religijnej należy odnaleźć i słuchać głosów prawdy. Nurty judeoprotestanckie, produkcja prywatnoobjawieniowa, sympatyzowanie ze schizmą wschodnią, atrakcje pentekostalne i inne zjawiska wyprowadziły już na manowce wiele dusz. Jeżeli nie to, to co? Co nakarmi duszę pokarmem zdrowym, pożywnym, prawdziwym?
Sięgajmy do treści przez wieki formułowanych w Kościele Katolickim! Należy z całą świeżością odkrywać skarby tradycyjnej katolickiej doktryny ascetycznej i mistycznej, i cierpliwie, w oparciu o poznane treści, organizować swoją duszę wobec Pana Boga. Czyż nie jest to najważniejsza sprawa naszego życia? Duszę naszą mieć zjednoczoną z Bogiem, postępować na drodze cnót teologicznych – wiary, nadziei i miłości – i w ten sposób przygotowywać się do życia wiecznego z Bogiem?
Dzieło autorstwa o. Réginalda Garrigou-Lagrange OP Trzy okresy życia wewnętrznego wstępem do życia w niebie podaje nam bogate spektrum kwestii dotyczących życia duchowego, przywołując katolickie autorytety i nieomylną doktrynę katolicką. W czasach zamętu powszechnego i mnogości propagowanych nurtów duchowości niekatolickiej proweniencji, treści tutaj zawarte okażą się dla nas wysoce pożyteczne, porządkujące i mobilizujące do prowadzenia życia duchowego według Woli Bożej. – więcej
Katolik czyta.
Katolik kształci się chętnie.
