W miarę zbliżania się duszy do Pana Boga i podatności na działanie łaski Bożej, sumienie staje się coraz bardziej delikatne i coraz bardziej detalicznie dokładne. Dusza widzi, że należy postawić sobie wymagania o wiele wyższe niż do tej pory. Nie powinno to być powodem lęku, trwogi i zniechęcenia. Przeciwnie! Dusza, pozostając wierna ufnej modlitwie i prośbie o pomoc Bożą, powinna cierpliwie – dzień po dniu – wykazać się determinacją (choćby za cenę wielkich wyrzeczeń) i dochować wierności poznanym wymaganiom łaski.
„Wam dane jest dla Chrystusa, nie tylko abyście weń wierzyli, ale nadto żebyście dla niego cierpieli, staczając tę samą walkę, jaką i widzieliście we mnie i teraz usłyszeliście o mnie” (Flp 1, 29-30).
„Na koniec więc, bracia, prosimy was i błagamy w Panu Jezusie, aby jak przyjęliście od nas sposób, w jaki macie postępować i podobać się Bogu, tak żebyście też postępowali, abyście więcej obfitowali” (1 Tes 4, 1).
