W nowy Rok Pański 2023 wejdźmy z czystym sercem, w stanie łaski uświęcającej.
Pomocą niech nam będą wybrane treści niedawnego kazania na IV Niedzielę Adwentu:
Spowiedź – Sakrament Pokuty – jest zwieńczeniem, ukoronowaniem, całego trudu pokuty, jaki dusza podejmuje.
Aby dobrze odprawić Sakrament Pokuty, trzeba ten sakrament przeżyć w duchu pokuty. Swoje własne grzechy przypomnieć sobie i dokładnie wyznać, i za swoje własne grzechy żałować i pokutować!
Aby dobrze odprawić Sakrament Pokuty, trzeba dokładnie wypełnić 5 warunków dobrej spowiedzi. Każdy z pięciu. Wszystkie pięć!
- Rachunek sumienia,
- Żal za grzechy,
- Mocne postanowienie poprawy,
- Wyznanie grzechów, czyli szczera spowiedź,
- Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.
Zarówno przy rachunku sumienia, jak i przy wyznaniu grzechów ciężkich w konfesjonale, mamy obowiązek zachować wymóg integralności, to znaczy po pierwsze, należy wyznać WSZYSTKIE popełnione przez nas grzechy ciężkie, nie zatajając żadnego z nich. Po drugie – podajemy dokładnie: o jaki grzech chodziło, ważniejsze okoliczności oraz liczbę grzechów (rodzaj-okoliczności-liczba).
Każdy z nas z pomocą łaski Bożej wydobywa się z naleciałości w myśleniu i działaniu, jakie są związane z nową religią, krzewioną w strukturach kościelnych od kilkudziesięciu lat.
I może tak być, że potrzebujemy poprawy w wielu dziedzinach życia religijnego.
I może tak być, że potrzebujemy poprawienia swojego sposobu spowiadania się, aby ten sposób spowiadania się odpowiadał wymogom, jakie Kościół od wieków nakładał na dusze pokutujące, które przystępowały do Sakramentu Pokuty i ze skruchą serca, z pokorą, prosiły o rozgrzeszenie.
Sakrament Pokuty jest świętym Sakramentem. Nie jest więc okolicznością stosowną, aby sobie wtedy z kapłanem ogólnie porozmawiać, albo przy spowiedzi poruszać tematy, które nie są związane ze spowiedzią. Owszem, o pewne zagadnienia moralne możemy kapłana zapytać, ale dopiero w drugiej kolejności. Na pierwszym miejscu mamy ze skruchą wyznać swoje własne grzechy, nie: cnoty, osiągnięcia i zasługi! Mamy uklęknąć u kratek konfesjonału w roli oskarżonego, mamy samych siebie oskarżyć, a więc: nie tłumaczyć siebie, nie usprawiedliwiać siebie, mamy siebie samych pokornie, szczerze, dokładnie, z prawdziwą skruchą serca wobec Boga oskarżyć.
Naucza papież Św. Pius X w Katechizmie:
Co należy uczynić po stosownym przygotowaniu się do spowiedzi przez rachunek sumienia, wzbudzenie żalu i po dobrym postanowieniu poprawy?
Po stosownym przygotowaniu się do spowiedzi przez rachunek sumienia, wzbudzenie żalu i po dobrym postanowieniu poprawy należy przystąpić do oskarżenia się z popełnionych grzechów przed spowiednikiem w celu uzyskania rozgrzeszenia.
Jakie grzechy należy koniecznie wyznać?
Koniecznie należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, a dobrze jest także wyznać grzechy powszednie.
Jakie warunki powinno spełnić oskarżenie się z popełnionych grzechów przy spowiedzi?
Jest pięć głównych warunków, jakie winno spełniać oskarżenie się z popełnionych grzechów przy spowiedzi: powinno być pokorne, zupełne, szczere, rozważne i krótkie.
Co to znaczy, że spowiedź powinna być pokorna?
Spowiedź powinna być pokorna, to znaczy, że penitent powinien oskarżyć się przed spowiednikiem bez wyższości czy też wyniosłości, ale z poczuciem winowajcy wyznającego swe winy, który staje przed swym sędzią.
Co to znaczy, że spowiedź powinna być zupełna?
Spowiedź powinna być zupełna, to znaczy, że trzeba wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które pamiętamy, a popełnione od czasu ostatniej dobrej spowiedzi, wraz z podaniem ich liczby i okoliczności ich popełnienia.
Co to znaczy, że spowiedź powinna być szczera?
Spowiedź powinna być szczera, to znaczy, że powinniśmy ujawnić nasze grzechy takie, jakimi są, nie usprawiedliwiać się z nich, i ani ich nie umniejszać, ani nie powiększać.
Co to znaczy, że spowiedź powinna być rozważna?
Spowiedź powinna być rozważna, to znaczy, że wyznając nasze grzechy powinniśmy wyrażać się skromnie i strzec się, aby nie ujawniać grzechów innych osób.
Co to znaczy, że spowiedź powinna być krótka?
Spowiedź powinna być krótka, to znaczy, że podczas spowiedzi nie powinniśmy mówić o rzeczach, które nie mają znaczenia.
Czy nie jest nadmiernym ciężarem obowiązek wyznawania grzechów kapłanowi, zwłaszcza gdy są to grzechy budzące wstyd?
Chociaż wyznawanie grzechów kapłanowi może być dużym ciężarem, to jednak należy to uczynić, gdyż taki jest nakaz Boży, a odpuszczenia grzechów nie można otrzymać w inny sposób. Ponadto trudność ta jest wynagradzana przez liczne korzyści i pocieszenia wypływające z odprawienia spowiedzi.
Pan nasz Jezus Chrystus ustanowił Sakrament Pokuty, kiedy po swoim zmartwychwstaniu przyszedł do swoich uczniów i powiedział im: „Pokój wam. Jako mię posłał Ojciec, i ja was posyłam. To powiedziawszy, tchnął na nich, i rzekł im: Weźmijcie Ducha Świętego; którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są zatrzymane” (J 20, 21-23).
Kapłan, spowiednik, jest przedstawicielem Chrystusa. W Sakramencie Pokuty działa in persona Christi – w imieniu Chrystusa, w osobie Chrystusa. Udziela łaski rozgrzeszenia lub odmawia rozgrzeszenia – jeśli byłby po temu poważny powód – działając in persona Christi.
Powtórzmy: Sakrament Pokuty jest świętym sakramentem. Nie jest okazją do ogólnego porozmawiania sobie z kapłanem albo aby przy spowiedzi poruszać tematy, które nie są związane ze spowiedzią. Z kapłanem możemy porozmawiać poza spowiedzią. A podczas samej spowiedzi szczerze, pokornie i dokładnie wyznawajmy swoje własne grzechy.
Można powiedzieć, ze jest tu potrzebna pewna dyscyplina wypowiedzi. Mówić na temat! A tym tematem w sakramencie pokuty jest wyznanie swoich własnych grzechów.
Św. Teresa z Avili wołała do kapłanów: „Kaznodzieje moi, prawcie kazania, a prawcie je przeciw niegodnym spowiedziom, albowiem wskutek złych spowiedzi więcej niż połowa chrześcijan idzie na potępienie”.
Spowiadajmy się dobrze.
Spowiadajmy się lepiej.
Spowiadajmy się właściwie. Tak, jak nam poleca Kościół Święty. Trzymajmy się w tym względzie wskazań Kościoła, jakie znajdziemy bez trudu w tradycyjnych katolickich katechizmach.
Odprawmy dobrą i dobrze przygotowaną spowiedź. Jeśli mamy grzechy powszednie – a więc nie utraciliśmy łaski Bożej – Sakrament Pokuty pomnoży w naszej duszy łaskę Bożą.
Jeśli popełniliśmy grzech śmiertelny – a więc utraciliśmy łaskę Bożą – Sakrament pokuty przywróci nam łaskę.
Cieszmy się i dziękujmy Panu Bogu za to, że mimo trwających w strukturach kościelnych już kilkadziesiąt lat, niezwykle trudnych okoliczności, mamy dostęp do ważnie sprawowanych – przez ważnie wyświęconych kapłanów – sakramentów świętych.
Sakramenty Święte. Ustanowione przez Pana naszego Jezusa Chrystusa skuteczne źródła łaski.
Nie oddalajmy się od świętych Sakramentów.
Nie oddalajmy się od świętych Sakramentów!
Ceńmy je sobie ponad wszystko. Nawet jest trzeba podjąć wielkie trudy, nawet jeśli trzeba podjąć dalekie dojazdy, nawet jeśli trzeba poświęcić wiele czasu. Bądźmy mądrzy. Woła Św. Paweł Apostoł: „Przystąpmy więc z ufnością do stolicy łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę” (Hbr 4, 16).
I woła Apostoł Narodów: „Wszystko zaś z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i dał nam urząd jednania. Gdyż w Chrystusie Bóg pojednał świat z sobą, nie poczytując im grzechów ich i złożył w nas słowo pojednania. Za Chrystusa więc poselstwo sprawujemy, jakby Bóg napominał przez nas. Prosimy za Chrystusa, pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 18-20)!
Póki czas mamy, nawracajmy się, pokutujmy i spowiadajmy się dobrze!
